sobota, 10 czerwca 2017

Moja siostra mieszka na kominku - Annabel Pitcher



Moja siostra mieszka na kominku to debiutancka książka Annabel Pitcher, która – na co wskazuje chociażby jej ponowne wydanie – wciąż pozostaje aktualna. Teraz być może bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej.

Opowieść pisana jest z perspektywy dorastającego chłopca – jego rodzice nie żyją razem, odkąd ich małżeństwo rozsypało się po stracie córki, jednej z bliźniaczek, tragicznie zmarłej podczas ataku grupy terrorystów wywodzących się ze środowiska islamskiego.

Jasmine, druga z sióstr, żyje i ma się doskonale, jednak a wszelką cenę próbuje zmienić wizerunek w taki sposób, by nie przypominać sobie i rodzicom o ich utraconym dziecku - różowe włosy i kolczyk w nosie mają skutecznie temu przeciwdziałać. Sama bardzo cierpi po stracie.

Tata nie radzi sobie zupełnie – pije i pławi się w nienawiści do muzułmanów. Skremowane szczątki Rose trzyma w urnie na kominku, nie potrafiąc się z nimi rozstać. Mama zaś, nie znajdując oparcia w rodzinie, wdaje się w romans i porzuca dotychczasowe życie.

Jedynie Jamie nie płacze – nie do końca rozumie tragedię, która dotknęła jego rodzinę, i z którą ta nie potrafi sobie poradzić. Nie wie, dlaczego czas nie uleczył ran, skąd w tacie tyle złości, w Jasmine tyle buntu i dlaczego mama w ogóle go nie odwiedza. Staje się szkolnym outsiderem, a oparcie znajduje w podobnie jak on odrzuconej przez resztę szkolnej społeczności dziewczynie. Pech chce, że jest ona nie kim innym, jak właśnie muzułmanką. Jamie uczony był przez tatę, że jej środowisko jest niebezpieczne, zwodnicze i tylko czeka, by zaatakować, a tymczasem Sunya nie tylko jest sympatyczna, ale jeszcze wywodzi się z kochającej się, opiekuńczej, pełnej ciepła i serdeczności rodziny – takiej, jakiej jemu od śmierci siostry bardzo brakuje. Jest zaprzeczeniem oskarżeń rzucanych przez tatę.

Opowiedziana przez chłopca historia jest dziecięcą próbą przepracowania traumy i uporania się z szeregiem pytań bez odpowiedzi – o to, jak niszczącym uczuciem jest nienawiść, jak łatwo dać się jej zaślepić, z jaką prostotą przychodzi człowiekowi skoncentrowanie się na swoim przeżywaniu tragedii i kompletne zamknięcie się na bliskich, jak kruche są rodzinne relacje, które nadwątlone, złamać może każdy cios. Wreszcie, między wierszami, podejmuje autorka temat terroryzmu i wiążącego się z nim coraz większego zamknięcia na inne kultury, etykietowania oraz uciekania się do stereotypowego myślenia. Język dziecka nadaje jej niezwykłej świeżości i trafności spostrzeżeń - to co dla zranionego dziecka staje się zagadką, rodziców w ogóle nie zastanawia: nie mają czasu, bo pławią się w cierpieniu albo próbują je wypierać. Pitcher z niezwykłą subtelnością wytyka to, jak łatwo nam się pogubić, podkreślając jednocześnie jak wielką moc ma rodzina, która powinna trzymać się razem i wzajemnie wspierać - bez względu na okoliczności.

Ważna, wzruszająca, niezwykle lotna historia. Choć opowiedziana głosem dziecka, mądrości może z niej zaczerpnąć niejeden dorosły. Polecam - ku rozwadze, ku refleksji, ku rachunkowi sumień własnych.

2 komentarze:

  1. Dzisiaj mam gorącą linię, jezeli chodzi o ksiażki, które zapisuje i musze przeczytac, a to dzięki zachecającym recenzją na blogach. Nie ma wątpliwości, że taką powiesć muszę przeczytać. Miałam dobre przeczucie, gdyż już sam tytuł jest dla mnie wzruszający/
    http://kruczegniazdo94.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. Już od dawna chcę ją przeczytać, dzięki za przypomnienie! :)

    OdpowiedzUsuń