Tytuł: Błękit szafiru
Seria: Trylogia czasu
Autor: Kerstin Gier
Wydawnictwo: Egmont
ISBN: 9788323778226
Ilość stron: 364
Błękit szafiru
stanowi drugą część Trylogii Czasu –
opowieści snutej przez Kerstin Gier, bestsellerową autorkę niemiecką.
Tom ten rozpoczyna się w miejscu, w którym zawieszona
została Czerwieńi rubinu – gdy Gwendolyn i Gideon wracają z początku XX wieku,
gdzie po raz pierwszy dali ponieść się, rodzącemu się w nich uczuciu zakochania. Wszystko wskazuje
jednak na to, że ich związek nie będzie rozwijał się zgodnie z zarysowanymi w
wielu podobnych książkach ramami. Choć już czytając tom pierwszy, wyczułam
nieszczerość Gideona w stosunku do Gwen, dopiero teraz została ona faktycznie
wyciągnięta na powierzchnię i zaprezentowana w całej okazałości.
Zanim jednak do tego dojdzie, bohaterowie będą musieli poradzić sobie na soirée, do którego byli sumiennie przygotowywani. Na nim to, Gwen ma bliżej poznać się z hrabią de Saint Germain, któremu wbrew powszechnym oczekiwaniom wcale nie ufa. Jej zadaniem będzie także przekonanie się o winie lub jej braku Paula i Lucy, którzy od lat są ścigani jako przestępcy i zdrajcy, zagrażający realizacji odwiecznego planu.
Część ta wprowadza kilka nowych, ciekawych postaci, nadających jej charakteru, a w wielu miejscach także i humoru. Niewątpliwym asem powieści jest Xemerius – duch demona w postaci kamiennego gargulca. To jego wypowiedzi i nieuchwytna dla wszystkich poza Gwen obecność sprawia, że prezentowane wydarzenia widzimy poprzez inny pryzmat – jego istnienie jest dopełnieniem akcji. Jest on niejako szpiegiem bohaterki, jej trzecim okiem, zdolnym wejść wszędzie tam, gdzie jego obecność z pewnością byłaby niepożądana, gdyby ktokolwiek się jej domyślał, dzięki czemu dziewczyna jest w posiadaniu informacji, których w żaden inny sposób nie mogłaby pozyskać, a które są jej niezbędne do zrozumienia sytuacji w jakiej się znalazła. Xemerius jest także jej suflerem – gdy tylko bohaterka nie potrafi odnaleźć się w rzeczywistości historycznej, duch spieszy jej z pomocą, prezentując kolejne postaci czy też tłumacząc niezrozumiałe słowa. Jego wsparcie jest zatem nieocenione, a jego obecność nadaje całości niewyrażalnego uroku.
Zanim jednak do tego dojdzie, bohaterowie będą musieli poradzić sobie na soirée, do którego byli sumiennie przygotowywani. Na nim to, Gwen ma bliżej poznać się z hrabią de Saint Germain, któremu wbrew powszechnym oczekiwaniom wcale nie ufa. Jej zadaniem będzie także przekonanie się o winie lub jej braku Paula i Lucy, którzy od lat są ścigani jako przestępcy i zdrajcy, zagrażający realizacji odwiecznego planu.
Część ta wprowadza kilka nowych, ciekawych postaci, nadających jej charakteru, a w wielu miejscach także i humoru. Niewątpliwym asem powieści jest Xemerius – duch demona w postaci kamiennego gargulca. To jego wypowiedzi i nieuchwytna dla wszystkich poza Gwen obecność sprawia, że prezentowane wydarzenia widzimy poprzez inny pryzmat – jego istnienie jest dopełnieniem akcji. Jest on niejako szpiegiem bohaterki, jej trzecim okiem, zdolnym wejść wszędzie tam, gdzie jego obecność z pewnością byłaby niepożądana, gdyby ktokolwiek się jej domyślał, dzięki czemu dziewczyna jest w posiadaniu informacji, których w żaden inny sposób nie mogłaby pozyskać, a które są jej niezbędne do zrozumienia sytuacji w jakiej się znalazła. Xemerius jest także jej suflerem – gdy tylko bohaterka nie potrafi odnaleźć się w rzeczywistości historycznej, duch spieszy jej z pomocą, prezentując kolejne postaci czy też tłumacząc niezrozumiałe słowa. Jego wsparcie jest zatem nieocenione, a jego obecność nadaje całości niewyrażalnego uroku.
Choć nie szczędzi on szczerości i nieraz gorzkiej prawdy,
jest jednocześnie pocieszycielem i wybawicielem, tryskającym humorem, a
nierzadko także i raczący innych sardonicznym uśmiechem.
Kolejną wprowadzoną postacią jest dziadek Gwen, z którym ta spotyka się w przeszłości. Liczę na to, że to on okaże się jokerem Zieleni szmaragdu.
Kolejną wprowadzoną postacią jest dziadek Gwen, z którym ta spotyka się w przeszłości. Liczę na to, że to on okaże się jokerem Zieleni szmaragdu.
Tom ów zawieszony zostaje w podobnej sytuacji co poprzedni:
gdy sytuacja uczuciowa bohaterów po raz kolejny się komplikuje, stawiając na
szali ich dotychczasowe relacje. Autorka
wierna jest stosowanym już raz rozwiązaniom fabularnym, spinając nie tylko
poszczególne tomy, ale i całą serię klamrą kompozycyjną.
Błękit szafiru pod
względem językowym utrzymany jest na podobnym poziomie, co część wcześniejsza.
Stanowią one spójną całość, tak silnie się zlewającą, że podczas czytania
książek jedna po drugiej miałam wrażenie ciągłości, nie zaś rozdzielenia na
tomy. Śladem podziału są jedynie okazjonalne i lakoniczne przypomnienia
niektórych co ważniejszych postaci i wydarzeń, rozgrywających się w Czerwieni rubinu, zwłaszcza zaś
epizodycznych, o których czytelnik mógł dotąd zapomnieć.
Jeśli więc spodobała Wams się poprzednia część i wciąż macie ochotę na kontynuowanie śledzenia losów podróżników w czasie, zachęcam Was do lektury. Poprzedni tom:
bestseller, czas, duch, EGMONT, fantastyka, Kerstin Gier, młodzież, podróż, przeszłość, romans, sekret, tajemnica, trylogia, Trylogia czasu, uczucie
Całą trylogię mam jeszcze przed sobą, ale już cierpliwie czeka na półce :)
OdpowiedzUsuńUważam, że to trylogia, którą czyta się bardzo przyjemnie. Tak jak zresztą niemal wszystko z Egmontowych młodzieżówek :)
OdpowiedzUsuńChoć teoretycznie jestem za stara na młodzieżówki, cała Trylogia Czasu bardzo mi się podobała. A trzeci tom to wisienka na torcie :)
OdpowiedzUsuńMuszę wreszcie sięgnąć po tę serię
OdpowiedzUsuń