Zatrute Pióro – Agatha Christie

 

Zatrute Pióro, to jedna z kilkunastu książek Agathy Christie, w których śledztwem zajmuje się doskonała obserwatorka i przesympatyczna starsza Pani – Jane Marple. Inne powieści z jej udziałem, to między innymi Noc w bibliotece, Morderstwo na plebanii, 4:50 z Paddington [moja ulubiona!], Nemezis, Hotel Bertram, Morderstwo to nic trudnego czy strzały w Stonygates.

Akcja Zatrutego Pióra jest skonstruowana tak zmyślnie, że nasza Pani Detektyw pojawi się w nim dopiero na ostatnich stronicach, po to by naprowadzić miejscową policję na prawidłowy trop. Jak? Oczywiście dzięki swojemu zmysłowi obserwacji ludzkich zachowań, emocji i często podświadomych reakcji i wypowiedzi. 

Zacznijmy jednak od początku. Jerry Burton, to młody lotnik, który po wypadku został przeniesiony na przymusową rekonwalescencję do cichego miasteczka, w którym nie będzie miał możliwości spotkać nikogo znajomego. Wszystko po to by móc nawiązywać nowe znajomości oraz w spokoju wyleczyć ciało oraz skołatane nerwy. Wraz z siostrą Joanną wybierają Lymstock, które według nich najlepiej spełnia wszystkie wymagania. Jak się jednak okazuje ich wybór był dość niefortunny: od kilku dobrych tygodni miasta tego nie można nazwać bowiem spokojnym. Krążą w nim paszkwile, bolesne i co najgorsze – kłamliwe. „Jej ekscelencja plotka miele językiem!”[1] Mieszkańcy oraz policja nie potrafią rozstrzygnąć tego kto i w jakim celu trudni się rozsyłaniem tychże anonimów. Wiedzą jedynie, że z pewnością winną jest wykształcona kobieta próbująca zasiać ziarno nienawiści i niepokoju wśród mieszkańców. Policja obawia się, że winowajca, nazywany Zatrutym Piórem, prędzej czy później doprowadzi do tragedii. Tak też się dzieje. Miasteczkiem wstrząsa samobójstwo pani Symmington – kobiety, która wydawała się jednostką słabą i skłonną do depresji, a po otrzymaniu anonimu nie wytrzymała i targnęła się na swoje życie. Choć do tej pory listy były serią obraźliwych kłamstw, mieszkańcy zaczynają zastanawiać się czy aby na pewno „nie ma dymu bez ognia”. Na samobójstwie bowiem się nie kończy… Zatrute Pióro czuje się coraz bardziej bezkarnie i przestaje się ograniczać jedynie do wysyłania ohydnych listów – Lymstock staje się świadkiem morderstwa. Jak w takich warunkach leczyć skołatane nerwy? Paradoksalnie ciekawość sprawia, że Jerry biorąc udział w toczącym się śledztwie coraz szybciej wraca do siebie – ślady po wypadkowych urazach stopniowo zanikają.

Nie muszę chyba dodawać, że wielkim uczuciem darzę klasyczne kryminały – ze stopniowanym napięciem, bez dramatycznego rozlewu krwi, jedynie z dozą wiary w czytelnika i z misternie skonstruowaną intrygą. Z napisanych przez Agathę Christie kilkudziesięciu powieści, na palcach jednej ręki zliczę te, w których udało mi się odgadnąć kim jest morderca. Tego właśnie najbardziej brakuje mi w kryminałach współczesnych – może i napięcie jest większe, akcja szybsza, jednak z łatwością można wykryć sprawcę. W większości – nie mówię, że w każdym, nie lubię generalizacji – brakuje tego co Christie opanowała do perfekcji: elementu zaskoczenia i niesamowitego zmysłu do tworzenia zagadek nie do rozwikłania. Dzięki temu zabawa trwa do końca, a czytelnik z tym większą radością i przyjemnością obserwuje jak książkowi detektywi wpadają na trop sprawcy i z chirurgiczną precyzją potrafią odtworzyć przebieg zbrodni. Umysłowy majstersztyk, wielki hołd dla rozumu. Nie zapominajmy, że nie są to czasy, w których za pomocą techniki można było dojść wszystkiego. Jane Marple za swojego największego pomocnika miała właśnie rozum i zmysły – tylko tyle i aż tyle.

Polecam!

5,5/6

---

[1] Agatha Christie, Zatrute Pióro, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2010, s. 129.

5+, Agatha Christie, Sztukater