Kto depresji nie przeżył, nie będzie w stanie pojąć tego, co robi ona z człowiekiem. Nawet obserwując wokół siebie osoby zmagające się z tą chorobą, nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie, co czują i jak dalekie jest to od naszych domysłów.
Sabrina Benaim z wnikliwością typową dla osób, które wiedzą o czym piszą, bo same czegoś doświadczyły, ubiera w słowa to, co dla wielu zdaje się niewyrażalne. Szczera, autentyczna i otwarta obala skuteczność typowych "pocieszeń" kierowanych w stronę osób dotkniętych depresją, pokazując, jak są one odrealnione, jak niezwiązane z rzeczywistością i jak bezużyteczne.
Tomik jest dość nierówny - niektóre fragmenty mają wielką moc rażenia, obezwładniają dosadnością i celnością, wobec innych zaś przechodzi się obojętnie, nie zostawiają w nas bowiem żadnego śladu. W przypadku liryki jest to w dużej mierze efekt naszej obecnej życiowej sytuacji, tego co i w jaki sposób możemy odnieść do swojej codzienności.
Często nie sposób oceniać poezji inaczej niż przez pryzmat swojej wrażliwości. W przypadku Depresji i innych sztuczek oceniać nawet nie zamierzam. Jak bowiem zmierzyć czyjeś cierpienie i to jak przekuł je w poezję?
Niech książka przemawia sama. Niech trafia do osób wrażliwych, szukających odpowiedzi i wspólnoty doświadczeń. Choć nie odpowie ona na pytanie czym jest depresja, z całą pewnością rzuci nieco światła na tę przypadłość, pokazując jeden z wielu sposobów myślenia i jej przeżywania.
0 komentarze:
Prześlij komentarz